hayat seni güldürmüyorsa, espiriyi anlamadın demektir.. nitekim kamera arkasıdır hayat. kurgular, taktikler, yalanlar, yapmacıklar çıkınca işin içinden gülmek şart olur, gerçek olur. işin espirisi budur..
ve sabahların bir anlamı olmalı. evet. hatta uyandığında anlatılacak kelimesiz ve sessiz peri masalları olmalı, anlatanı olmalı gözleriyle... olmalı bence..

bir de ben küçükken odamın kapısına tırmanmayı başardığımda aldığım hazzı özledim..

Meğer Haziranda kokmazmış fesleğen
bunu fesleğen öldüğünde anlamalıydık.

işte böyle başladı aldanışlarım,
olacaklara henüz şaşırmadan
ve düşünmeden sen şiirimi yazışım.
yanında değilken gözlerinde duramayışım.

ve anladımki ben
yanındayken bile sadece bir yansımaymışım
gözlerinde.

ve sen
yalanım ve aldanışım kendime,
çünkü ben olabiliriz dedim kendi kendime.

üzgünüm ama ölüm yok sonunda, iyiyim
eyvallah der şarabımı kendim içerim
hem ağlamak güzeldir, utanmam
dünya dursa da yine döner elbet.

bakma bir daha eğer sorun dolunaysa
çok şey istememiştim oysa.

Neyse.. Olacak iş değildi zaten.
Sanada huzur dilerim...

şimdi ben nefes alsam belki deprem olur,
belki de dünya dönmez bir daha.
evet ama inan,
bir güncesi olsa dünya'nın,
bıkmadan , usanmadan beni anlatır durur.
tıpkı gözyaşlarım gibi, istanbul'un da yağmurları sel olur.

şimdi ben nefes alsam belki ankara üşür,
belki de istanbul özler beni.
evet ama inan,
bir öncesi olsa sonra'nın,
bıkmaz, usanmaz aşk gözümde büyür.
tıpkı sen gibi, ben gibi, istanbul da aşktan büyüktür.

şimdi ben ağlasam belki deniz kıskanır,
belki de sıvazlar sırtımı.
evet ama inan,
bir bencesi olsa yalan'ın
bakamaz yüzüme bıkar, usanır ve hatta utanır.
ne sen, ne ben, buna sadece istanbul tanıktır.

şimdi ben gülsem belki her şey rüyadır
belki de sen gülersin,
dünya durmaz, deprem olmaz ve aşk zaten büyüktür.

doğru yön